Γιατί πεινάμε πριν το φαγητό; Γιατί το πρώτο σουβλάκι μας φαίνεται πάντα μικρό ενώ το τελευταίο πάντα μεγάλο; Γιατί αν παραλείψουμε ένα γεύμα πεινάμε, αλλά αν περάσει λίγη ώρα η πείνα ξεχνιέται;
Αν το βάρος ήταν απλά ισορροπία προσλαμβανόμενης και καταναλισκο-μένης ενέργειας γιατί δε μπορούμε να επιλέξουμε το φαγητό μας όπως επιλέγουμε ένα μπλουζάκι;
Η διατροφική μας συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης εγκεφαλικής διαδικασίας μάθησης και εμπειριών που δρα υποσυνείδητα και καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε απέναντι στο φαγητό. Αν από μικροί μάθουμε να τρώμε υγιεινά σε αυτό θα μας οδηγεί το υποσυνείδητο αργότερα στη ζωή μας, ενώ αντίστοιχα οποιαδήποτε ενσυνείδητη προσπάθεια τροποποίησης θα βρίσκει απέναντί του τον τοίχο της υποσυνείδητης αντίδρασης.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας έχει οδηγήσει μεταξύ άλλων στην υπερκατανάλωση τροφίμων πλούσιων σε απλούς και επεξεργασμένους υδατάνθρακες. Ξεκινάμε συνήθως τη μέρα μας με κάτι από το φούρνο, το μεσημεριανό συνοδεύεται με ψωμί, ρύζι, μακαρόνια ή πατάτες, το απόγευμα με κάποιο γλυκό, ή χυμό και πάει λέγοντας. Τα τρόφιμα αυτά προκαλούν συνεχώς την έκκριση ινσουλίνης η οποία δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο αποθήκευσης λίπους και πρόκλησης πείνας. Το εγκεφαλικό σύστημα σταδιακά μαθαίνει συνεχώς να λειτουργεί κάτω από συνθήκες κορεσμού ινσουλίνης και αναζητά συνεχώς τροφή.
Η εφαρμογή μια δίαιτας που στηρίζεται απλά στη μαθηματική ισορροπία των θερμίδων είναι συχνά καταδικασμένη να αποτύχει αν δε συνοδεύεται παράλληλα με την απόφαση να «σπάσουμε» τη δύναμη της συνήθειας που μας επιβάλλει το υποσυνείδητο.